negende reisverslag KIWI TRAIL

Dinsdag 22 november gaan we door de Buller Gorge, een prachtig ravijn langs de rivier de Buller, richting Nelson. De eerste 100 kilometers zijn bekend: we moeten namelijk terug via Westport. Eigenlijk behoorlijk prettig, omdat we daar een benzinestation met LPG weten te vinden. Op het Zuidereiland is het een sport een pompstation met LPG te vinden. Het lukt bijna altijd. Ook controleren we de achterdeurtjes van Daisy regelmatig. Ze zijn gisteren op de gravelroad een paar keer opengesprongen, wat toch minder leuk is. Gelukkig hebben we ductape bij de hand. De highlight op deze tocht is een swing bridge. Een wiebelbrug van 110 m lang. Voor de mensen met hoogtevrees, zoals ene Magda, een pittige uitdaging. De stoere types pakken de zipline terug, zittend of zwevend! Wat hilarisch is voor deze bejaarden. Informatiebordjes melden dat het waterniveau van de Buller binnen 18 uur zo’n 18 meter hoger kan staan! Dit terzijde.
Nelson komt in beeld. We nestelen ons in het Bella Vista Motel. De avondmaaltijd is even verderop in de Hot Rock Pizza Pasta Bar. We worden verwacht, maar 24 mens tegelijk bedienen dat gaat van geen kanten. Enkele van ons moeten meer dan twee uur wachten op het eten. Ongenoegen alom! Maar Jaap houdt een oppeppend praatje waardoor de stemming omslaat!
Nelson moet de meeste zonuren van Nieuw Zeeland hebben. En jawel hoor, 23 november wordt een zonnige dag. Èn Jan is jarig. We overvallen hem, sommigen in pyjama, rond 07.30u met taart en een lied in de hotelkamer. Vrolijkheid alom als we toch allemaal in de kamer passen. Nelson biedt heel veel: boottochten gecombineerd met wandelingen naar het Abel Tasman National Park, diverse stranden en de stad zelf natuurlijk. Jaap en ik doen een dagje Nelson. Na zoveel natuur zijn we toe aan een portie cultuur. Nelson blijkt een hippe stad te zijn met veel galleries, kunstzinnige types, mooie winkels, fantastische restaurants en een modern museum, (WOW) waarin een combinatie te zien is van oldtimers en Wearable Art. We zijn onder de indruk van de creativiteit en kwaliteit van zowel de Wearable Art als van de Oldtimers. (zie foto’s)
Behalve dat we ons moeten insmeren tegen de zon, moeten we ons steeds wapenen tegen de zandvliegen. Dat wordt weleens vergeten. De enkels zijn nu dubbeldik. Brrr. De auto’s houden zich goed. Af en toe doen remmen het niet, kan een raam niet meer dicht of valt de electriek uit. Is allemaal oplosbaar en die perikelen worden met vereende krachten opgelost!!
Op 24 november verlaten we het Zuidereiland. Via een prachtige route, de Queen Charlotte Drive met héél veel haarspelden’, rijden we naar Picton. Op de weg zien we weer platgereden opossums. We hebben ons laten vertellen dat de Nieuw Zeelanders zo’n aangereden beest met opzet nog even extra platrijden. Ze noemen dat de ‘opossum pizza’.
Voor het eerst zien we sporen van de aardbeving: af en toe zijn er diepe scheuren in de weg en zien we, gelukkig opgeruimde, aardverschuivingen. Als Volvogroep proberen we bij de haven gezamenlijk de boot op te rijden. Dat lukt bijna. Drie Volvorijders zijn er eerder, wat lastig is met dat ene voucher. Gelukkig is er veel medewerking van de bemanning.