Dubrovnik Split r.v. 8

Circuitum Hadriatico 20, 21 en 22 mei
Dubrovnik staat op het programma op 20 mei. Met een bootje varen we bij ons hotel weg en komen aan in het oude deel van Dubrovnik. Dat lijkt eenvoudig, maar is het niet. Tijdens de tocht wordt het water wordt steeds woeliger, er komen witte kopjes op de golven en alle mensen die aan de rechterkant van het boot je zitten, worden drijfnat van het buiswater. Het is niet koud, maar als een verdronken kat aankomen is toch minder leuk. Ik ben tijdig middenin de boot gaan zitten, maar voor Jaap, Henry en Marja en anderen was dat niet mogelijk. Een paar passagiers zijn groen van ellende geworden: zeeziek. Lieset gaat per direct, maar dan met de bus, terug naar het hotel. Voor haar is het een offday. Jaap en ik doen Dubrovnik, snuiven cultuur, bezoeken een tentoonstelling van Dali en we zien veel historische panden, pleinen en straatjes. In de loop van de dag is Jaap opgedroogd, dus die ellende is ook uit de wereld. Aan het einde van de dag hebben we met Marja en Henry afgesproken ‘op het plein onder de klok’. Omdat we vroeg zijn, lopen we een kerk binnen. Daar maken we nog een staartje mee van een kerkdienst ter ere van een aanstaand bruidspaar. Met elkaar gaan we Albanees eten. Dat wordt voor mij ‘inktvis risotto’. Het ziet er niet uit: een ‘zwarte kledder’, maar smaakt heerlijk. Een half uur lang is mijn tong nog zwart! Jaap doet zich te goed aan een Albanese hamburger, Henry prikt een lekkere salade weg en Marja werkt een vissoepje naar binnen. We gaan terug naar het hotel met een taxi! Toemaar.
Vandaag is het zondag. Het is een rijdag en we vertrekken naar Split. Het is een niet al te lange tocht langs de kust, die heel mooi moet zijn. We zien tot onze verbazing dat Bosnië Herzegowina ook een paar meters kust heeft, dus moeten we een paar keer de grens passeren. Jaap en ik willen iets meer van Bosnië Herzegowina zien en besluiten via Mostar te rijden. De bergen in dus. Mostar is bekend van de brug. Er is indertijd flink gevochten op en om de brug en veel is verwoest. Wat er nu staat is een replica van de oude brug, maar lijkt er veel op. Het lopen over de brug is kritisch omdat de stenen spekglad zijn en we behoorlijk omhoog en omlaag moeten. Aan beide kanten van de brug zijn kleine winkeltjes: keramiek, glaswerk, sieraden, een koperslagerij, antiek, tafelkleden….. enz. We wanen ons in Istanboel!! Als herinnering kopen we vier mooi gedecoreerde schaaltjes. Uiteraard dingen we af!! Een rond tafelkleed scoren lukt niet. We hebben een tafel van 160cm doorsnede en de kleden zijn 170cm. Jammer, jammer. De weg naar Mostar was mooi, de terugweg bijna nog mooier. Via smalle weggetjes en door charmante dorpen rijden we naar Split. Rijden over die smalle weggetjes met veel haarspeldbochten schiet echter niet op en we besluiten de snelweg te pakken. Dat scheelt ons een uur!. Om 17.30u arriveren we bij ons hotel. We hebben dit keer een mooie moderne kamer uitgevoerd in roze en lila! Het hotel heeft een goed restaurant, dus we gaan daar een hapje eten!! Als we na afloop naar onze kamer gaan nemen Lieset en ik de lift. Zij gaat naar de 5e verdieping en ik moet op de 3e zijn. Tot onze verrassing gaat de lift direct door naar de 5e verdieping. Lieset gaat naar haar kamer en ik gebruik mijn sleutel om de lift te activeren, echter de deuren sluiten hermetisch en de lift blijft stil staan! Mijn sleutel werkt niet!! Ik ben opgesloten. Brrr. De deuren gaan niet open, er is geen beweging in de lift. Ik raak niet in paniek, maar er kriebelt wel wat, visioenen van ‘uren later’. Wie bel je dan? Jazeker, dan wordt Jaap gebeld. De lift wordt door anderen in beweging gebracht, Jaap komt redden en zo eindigt 21 mei toch als een mooie dag!!
Het is maandag 22 mei en weer schijnt de zon volop. Spilt is prachtig gelegen is aan de Adriatische Zee. Ons hotel ligt ook aan zee. We hebben zelfs een eigen strandje. Je moet wel tich trappen op en af, maar dan is het wel genieten. De zee is ijskoud. Brrr. Het genieten kent zijn beperkingen. Een groot deel van het oude Split is opgenomen in de wereldlijst van Unesco. Met een groepje van 8 mensen hebben we een gids ingehuurd. Een jonge vrouw, Ana, leidt ons rond en met veel kennis van zaken en met veel enthousiasme vertelt ze over ‘het paleis van Split, dat eigenlijk een stad is’. De Romeinse keizer Diocletianus (240-313), uit Dalmatië (Kroatië dus) afkomstig, heeft het paleis laten bouwen. Voor zijn leger en personeel liet hij onderkomens bouwen, de stad dus. Alles binnen stevige muren. Diocletianus deed in 305 vrijwillig afstand van de troon en trok zich met veel plezier terug in het 4 ha grote complex. Het is een prachtig middeleeuws onderkomen met moderne snufjes. Als het koud is bijvoorbeeld, wordt er gebruik gemaakt van vloerverwarming. En de ligging van het paleis ten opzichte van de zee was zodanig dat er steeds een lichte en zeer aangename verfrissende bries voelbaar was. Met een aquaduct werd water uit de bergen aangevoerd. Dat aquaduct wordt nog gebruikt, alleen zijn sommige delen van het aquaduct vervangen door tunnels. Split en de omringende dorpen gebruiken dat heerlijke water uit de bergen nog steeds! Het paleis kent twee woonlagen die exact hetzelfde zijn ingedeeld. Als er gevaar was, en dat was er regelmatig, kon er via een geheime deur razendsnel naar de lagere ruimtes gevlucht worden en men kon via de zee vertrekken. De Romeinse keizer toonde zich af en toe als een god aan de mensen in het ommuurde stadje. Ana vertelt heel beeldend en we kunnen het voor ons zien. In het verleden is er flink gevochten tegen diverse vijanden met name de vijanden die over land kwamen waren geducht. Zo’n vluchtroute was dus geen overbodige luxe. Na een uiterst interessante rondleiding waarbij we ook nog vergast zijn op klapamuziek valt ons kleine groepje uit elkaar. Met Johan en Ingrid gaan we. De inwendige mens vraagt zorg en aandacht. We krijgen een heerlijk getapt biertje en kakelverse vis. Die vis is drie minuten daarvoor gevangen en afgeleverd. ‘Je ziet het aan de ogen’, leren we van de ober. Volgens dezelfde ober is de kop met de wangetjes het lekkerste van de vis, wat voor ons even wennen is. Gevieren struinen we de oude stad nog een keer door. Dan scheiden onze wegen ook. Johan en Ingrid gaan terug naar het hotel. Jaap en ik pakken een terrasje waar we een uur lang over één biertje doen. Langs de kust gaan we daarna naar huis. Een pittige tippel!! Bij het hotel horen we dat het technisch team één Volvo P1800 niet heeft kunnen repareren. Deze kan alleen nog maar rijden in z’n drie. Dat wordt niets hier in de bergen. Dus Jan en Conny rijden nu verder in een Opel Kadett. De Volvo halen zij later op. Wij aten nog samen in de wijk achter het hotel, een klein restaurant; we waren de enige gasten. Maar wel lekker eten!!