Circuitum Hadriatico volbracht r.v. 11

Circuitum Hadriatoco 26 mei verslag 11
De vorige dag eindigde een tikje wonderlijk. Jaap en ik besluiten weer in het hotel te eten. Op een goed moment zitten we met z’n achten aan tafel. Gezellig en ook leuk. Voor het bedienend personeel is het minder leuk: De eetzaal zit vol met hongerige mensen. En dan vallen er wat steekjes, zelfs heel wat steekjes, wat geen probleem is…. Wanneer Frank een ijskoud hoofdgerecht opgediend krijgt, is voor hem de maat vol. Hij pakt zijn bord op en beent naar de keuken. Daar blijkt een even grote ruimte te zijn, vol met koks en andere personeel. Men schreeuwt en roept, er wordt niet geluisterd, er worden eieren geklutst, in pannen geroerd, aardappels afgegoten enz. enz. Kortom het is één grote chaos. Een vrouwelijke kok, het stevige en onwrikbare type, blijkt hier de scepter te zwaaien en ….. regelt dat Frank nu een warm gerecht krijgt. Na deze ervaring moet Frank in de nazorg. Vooral het feit dat er gerechten in de keuken klaarstonden die door elke ober drie keer werden bevoeld op temperatuur!! brrr!
Dan schrijven we 26 mei. We verlaten Kroatië en zullen de grens naar Slovenië oversteken. We zien aan het landschap en de huizen dat er geleidelijk veranderingen zijn: geen rode daken meer, geen olijfgaarden en wijngaarden, wel veel kleine moestuintjes in het veld en rond de huizen, akkerland….. In het gebied van Kroatië naar Slovenië wordt veel aan landbouw gedaan. Men gebruikt daarbij kleine tractoren die vooral Jaap erg leuk vindt. ‘Pokke pokke pokke’, is het geluid dat erbij hoort. De mensen hebben getekende gezichten. Ze zullen het zwaar hebben. Hier zien we ook nog sporen van de oorlog 1991 – 1995. In enkele huizen zijn nog kogel- en kanonsgaten te zien. Als we Slovenië inrijden moeten we bij het eerstvolgende tankstation een vignet kopen. Er schijnt een hoge boete te staan op het ontbreken van dat vignet. We zien niet direct hoe het vignet opgeplakt moet worden en leggen ‘m in het dashboardkastje. Helemaal fout. Met camera’s wordt in Slovenië in de gaten gehouden of je een vignet hebt. Oeps.
Jaap en ik besluiten van de route af te wijken, want we willen vroeg in Ljubljana aankomen. Volgens de boeken is dat een interessante stad. Wij rijden 60 km op gravelwegen, door donkere bossen, in de bergen, zonder iemand te zien. Vreemd en ook een beetje griezelig. De wegen zijn smal en steil. Maar ons plan lukt en rond 15.00u lopen we door het centrum van Ljubljana. Het is een oude stad met een rijke uitstraling, ruim opgezet, vol met vrolijke mensen. Vooral jonge mensen. Er wordt op straat muziek gemaakt, gedanst, ballonnen verkocht en bij stalletjes kun je volop eten en drinken halen. Genieten dus. Food market waar complete varkens worden gegrild.
Aan het einde van de middag gaan we naar ons hotel. We frissen ons op want om 19.00u hebben we in de lobby afgesproken. Met een groepje van zo’n 20 mensen gaan we op het dakterras van het Design hotel dineren. Franci ontmoet daar een collega en die collega heeft dat diner op het dakterras geregeld. We bewonderen het uitzicht, wij maken kennis met de collega, we worden verrast met een heerlijk diner, er worden mooie flessen wijn (Sloveense) opengetrokken, we genieten en Franci loopt te stralen. Het wordt een latertje.
27 mei verslag 12. Ja, ja, de reis loopt op zijn eind. Vandaag rijden we naar Salzburg, ons eindpunt. Gisteravond maakten we gebruik van een taxi en beide chauffeurs hadden het over Bled en omgeving, wat op de route ligt. In ons gidsje lezen we leuke dingen over Bled en omgeving. We besluiten naar Kropa te gaan, een stadje waar ijzer gewonnen wordt. Het stadje schijnt opgeleukt te zijn met heel veel ijzerwerk. En dat klopt. Het is een slaperig, maar schilderachtig plaatsje. De luiken, potten, deuren, raamkozijnen, uithangborden kortom ‘alles is van ijzersmeedwerk’. In het streekmuseum zien we nog meer ijzerwerk.
Dan gaan we naar Bled. Mussolini zou er een villa hebben gehad met een prachtig uitzicht op een meer. Dat willen we weleens ziens. De villa is nu een hotel. We kunnen aan de achterkant parkeren. Jaap ziet een mooi plekje voor de auto in de schaduw. Wat hij niet ziet is de scooter die op dat mooie schaduwrijke plekje staat. POK, KRAK. We schrikken ons lam. Ja hoor, de scooter ligt op de grond! Ligt hij tegen een auto aan??? Met al onze krachten werken we de scooter overeind en zetten ‘m op de standaard. De spiegel wordt rechtgezet en we inspecteren de schade aan de scooter en aan de auto die er naast staat. We zien niets gelukkig!!
In de oude bioscoopzaal van Mussolini zou een spectaculair schilderwerk te zien zijn. Een hele wand zou vol geschilderd zijn met de geschiedenis van Joegoslavië vanaf Wereldoorlog II tot heden. We mogen helaas niet de bioscoopzaal in van de mijnheer aan de receptie van het hotel: “Alleen voor hotelgasten”. Het moet spectaculair zijn. Een boerin zou op een zeker moment de troepen hebben aangevoerd!! En dat wilden we weleens zien! Helaas pindakaas. Het meer van Bled was overigens prachtig en idyllisch. Ergens aan de rand ervan lunchen we en gaan dan vol gas, via de snelweg naar Salzburg. Onderweg zien we dat er wat mensen van onze groep met pech aan de kant van de weg staan. Het is te gevaarlijk om te stoppen. Peter en Bea blijken pech te hebben met hun Citroën SM. Kapotte dynamo. We hopen dat het opgelost kan worden. Rond 17.00u komen Jaap en ik in het hotel aan. Vanavond hebben we nog een gezamenlijk diner en morgen rijden we in één ruk naar huis, mits het niet te druk is.