Tirana

Circuitum Hadratico 15 mei
Vandaag staat er een kort ritje op het programma: 125 km. Jaja, kort maar heftig. Het wordt een prachtige rit met uitsluitend bergweggetjes en een percentage van minstens 10% omhoog of omlaag. De auto houdt zich goed, alhoewel we op weg naar het hoogste punt met open motorkap moeten rijden. We passen een truc toe: een rol ductape waarmee we met open motorkap kunnen rijden. Het is een stralende dag.
We rijden langs de kust en zien regelmatig de azuurblauwe zee tussen de bergen tevoorschijn komen. In de berm groeien en bloeien diverse planten: de brem is in volle glorie aanwezig, we zien wilde oleander, donkerrode klaprozen en heel veel yucca’s. De laatste bloeien nog niet, maar hun knop steekt als een schroef omhoog. Dan zien we ineens kleine ronde grijze bolletjes tussen de rotsen en bergen. Het lijken kleine bunkertjes. En jawel hoor, het stikt hier van de bunkertjes. Dat is blijkbaar nodig geweest in het verleden.
Aan de weg zijn diverse dorpjes gelegen. We rijden door de hoofdstraten en veel mensen zwaaien. Grappig toch?! De huizen kunnen oud en armoedig zijn of zijn een villa in wording. Ook zijn veel panden niet afgebouwd. Levert dat dan toch belastingvoordeel op? In de open gebieden lopen herders met hun kudde. Af en toe steekt er een schildpadje over, we zien een slangetje de weg over schieten en we betrappen een grote (25cm) gifgroene hagedis. Regelmatig nemen we een pauze om van het uitzicht te genieten. Het grappige van deze reis is dat we dan weer even bijkletsen met andere rijders. In de loop van de middag komen we in Vlorë aan. Een stad aan de zee die helemaal op de schop genomen wordt: er wordt een kilometers lange boulevard aangelegd die deze zomer nog klaar moet zijn. Daarbij worden diverse huizen en straten ook nog even meegenomen. Op deze rit zien we veel politie. Is dat vreemd? Ons hotel is naast een stadion gelegen waar een wedstrijd gepland is. De politie maakt zich er ook klaar voor. Aha. Wij drinken een drankje en kijken met verbazing naar de voetbalfans: bijna allemaal mannen, sjofel, verweerde koppen en uitermate knuffelig als ze een bekende zien. Er komt een dikke Mercedes aanrijden, die voor de ingang van het stadion wordt geparkeerd. Een maffia baas? De sfeer is er wel naar. Hij kust iedereen, slaat op schouders en masseert nekken. Tja Op 16 mei verlaten we met (Henri en Marja) Vlorë via de hoofdstraat. De weg wordt steeds slechter. Om de kuilen en bulten te ontwijken moeten we zigzaggend rijden. Russische toestanden!! Vlorë is echt een Oost-Europese stad met alle drukte en rommeligheden. Tussen de auto’s rijden paard-en-wagen en af en toe bepakte ezels. Onze volgende bestemming is Tirane, de hoofdstad van Albanië. Halverwege moet een mooie opgraving zijn, het Apollonia, vlakbij het plaatsje Fier. Daar gaan we een kijkje nemen. De Tomtom wijst de snelste route aan en die gaat door buitenwijken. Alsof de tijd heeft stilgestaan. We komen een paard en wagen tegen waarbij de menner en passagier in het hooi zitten. Helaas is de foto mislukt. Op de spoorwegovergang worden kippen verkocht en de koeien grazen tussen de rails. De opgraving is overigens prachtig en de koffie smaakt er heerlijk.
Na een hele tijd over een vlakte te hebben gereden komen we weer in de bergen. De rotsen zijn grijs en glad en doen aan olifanten denken. We passeren een oud en verlaten fabrieksterrein. Prachtige verroeste metalen staketsels. Ook sneu dat de staalindustrie hier op zijn kop is. Langs de bergweggetjes staan mensen aan tafeltjes of in tentjes. Ze willen ons aardappels en vooral kersen verkopen. De kersen zijn heel kunstig gevlochten in een lange streng. Hoe doen ze dat? De lucht betrekt en af en toe schieten er bliksemflitsen door de lucht. En dat gaat het regenen!! De bui heeft wel iets van een zondvloed. Onder een viaduct kan het water niet weg en we rijden door zo’n 40cm water. De P1800 van Henri en Marja ligt laag op de weg. Zou hij gaan drijven?? Haha. Overal plassen, modder dat van de bergen af komt en tegenliggers die het water nog even lekker laten opspatten. Het verkeer in Tirane is superdruk. De Albanezen zijn goed in multitasken: ze besturen de auto, snijden een ander de weg af, toeteren, telefoneren. Allemaal tegelijkertijd. Na teruggestuurd te worden twee agenten, om te hebben gereden door wegwerkzaamheden komen we eindelijk bij ons hotel aan. Effe knuffelen, want het was een barre tocht. . De dag wordt afgesloten met een gezamenlijk diner mèt muziek. En wat voor muziek!! Het is muziek die te omschrijven is als ‘stemming verhogend’. We zingen, klappen en dansen mee. Vooral de oude violist ((84 jaar?) valt in de smaak door zijn enorme muzikaliteit.
Het is alweer 17 mei. Een dagje Tirana staat op het programma. Jaap en ik plannen niets, we gaan de stad ondergaan. Zo komen we uit op Bunker’Art. In een bunker is de historie van Tirana weergegeven. Er blijken 175.000 bunkers in Albanië te zijn. Op het plein voor ons hotel hebben pittige demonstraties plaatsgevonden. Lenin stond er in het verleden op een sokkel, nu prijkt Skanderbeg (een nationale held uit een ver verleden) er. Het plein wordt momenteel op de schop genomen en zal volgende maand klaar zijn. Op foto’s zien we wat het moet worden. Dan lopen we een grote tent in waar veel mensen samen komen en een spelletjes doen: kaarten, dammen, schaken, domino! Deze mensen vieren de Onafhankelijkheid en vertellen ons ook dat er vandaag aan de dag nog veel corruptie is. Boeiend. Jaaps sandaal laat het afweten dus proberen we een nieuw paar kopen. Een onbegonnen zaak. Alle schoenen zijn veel te klein. Onderwijl zijn we in smalle straatjes en steegjes terechtgekomen. Een korte samenvatting: verkeersellende (men drukt zich links en rechts tussen de rij auto’s), plenty koffie- en theehuizen, soms hééél kleine winkeltjes (2 x 1 m), winkels met vogeltjes en kooitjes, winkeltjes met kaas- en boterbergen, juweliers met protserig goud, oude en nieuwe gebouwen door elkaar, op onverwachte plekken een super restaurantje, de mensen zijn kleiner dan wij en kunnen gitzwart haar hebben, de gaten in de broeken zijn hier ook in de mode, evenals lang haar…. Kortom genoeg te zien.

16 mei verlaten we met (Henri en Marja) Vlorë via de hoofdstraat. De weg wordt steeds slechter. Om de kuilen en bulten te ontwijken moeten we zigzaggend rijden. Russische toestanden!! Vlorë is echt een Oost-Europese stad met alle drukte en rommeligheden. Tussen de auto’s rijden paard-en-wagen en af en toe bepakte ezels. Onze volgende bestemming is Tirane, de hoofdstad van Albanië. Halverwege moet een mooie opgraving zijn, het Apollonia, vlakbij het plaatsje Fier. Daar gaan we een kijkje nemen. De Tomtom wijst de snelste route aan en die gaat door buitenwijken. Alsof de tijd heeft stilgestaan. We komen een paard en wagen tegen waarbij de menner en passagier in het hooi zitten. Helaas is de foto mislukt. Op de spoorwegovergang worden kippen verkocht en de koeien grazen tussen de rails. De opgraving is overigens prachtig en de koffie smaakt er heerlijk.
Na een hele tijd over een vlakte te hebben gereden komen we weer in de bergen. De rotsen zijn grijs en glad en doen aan olifanten denken. We passeren een oud en verlaten fabrieksterrein. Prachtige verroeste metalen staketsels. Ook sneu dat de staalindustrie hier op zijn kop is. Langs de bergweggetjes staan mensen aan tafeltjes of in tentjes. Ze willen ons aardappels en vooral kersen verkopen. De kersen zijn heel kunstig gevlochten in een lange streng. Hoe doen ze dat? De lucht betrekt en af en toe schieten er bliksemflitsen door de lucht. En dat gaat het regenen!! De bui heeft wel iets van een zondvloed. Onder een viaduct kan het water niet weg en we rijden door zo’n 40cm water. De P1800 van Henri en Marja ligt laag op de weg. Zou hij gaan drijven?? Haha. Overal plassen, modder dat van de bergen af komt en tegenliggers die het water nog even lekker laten opspatten. Het verkeer in Tirane is superdruk. De Albanezen zijn goed in multitasken: ze besturen de auto, snijden een ander de weg af, toeteren, telefoneren. Allemaal tegelijkertijd. Na teruggestuurd te worden twee agenten, om te hebben gereden door wegwerkzaamheden komen we eindelijk bij ons hotel aan. Effe knuffelen, want het was een barre tocht.