tiende reisverslag KIWI TRAIL

De overtocht gaat voorspoedig: rustig water wat voor ons, landrotten, vrij prettig is. We logeren weer in hetzelfde hotel als op de heenweg. Er staan pilonnen op de parkeerplaatsen voor onze groep. We voelen ons welkom.
Op 25 november worden we rond 11.00u bij de Nederlandse ambassade in hartje Wellington verwacht. Geinig en toch leuk niet waar?! Iedereen heeft zich opgedoft. Er komen jurken (lang en kort), stropdassen en keurig gestreken overhemden tevoorschijn. We proberen om 10.30u in colonne te vertrekken èn we willen voor de deur van de ambassade te parkeren. Bij het vertrek gaat het al mis: we staan netjes opgesteld en ineens gaat Frans rond 10.25u rijden De hele groep volgt als vanzelfsprekend! Eén auto blijft staan: Jellard en Claire komen om 10.30u naar buiten en alle auto’s zijn weg! Parkeren bij de ambassade blijkt lastig. Voor de deur is uitgesloten. Daarom proberen we in parkeergarages een plek te vinden. Echter diverse etages in de parkeergarages zijn afgesloten door de aardbeving. Gedoe dus en hier en daar zijn er parkeerboets uitgedeeld, blijkt achteraf. We worden hartelijk onthaald met koffie en thee in oranje kopjes en getrakteerd op speculaas en stroopwafels!! Steven, vervangend ambassadeur, houdt een praatje en Jaap vertelt over onze reis. Vanuit de kamer van de ambassadeur kijken we uit over de haven. Het is onderwijl gaan stormen, wat vanaf 10 hoog een mooi gezicht is. Na afloop gaan Jaap en ik direct door naar het Te Pappa museum: een modern museum met Maori kunst, eigentijdse kunst, informatie over de 1e wereldoorlog. Ook kun je een gesimuleerde aardbeving beleven in een kamertje.
Onderwijl is het gaan gieten. Het weer heeft een jonge albatros overvallen die staande probeert te blijven op het dakterras. Aan het einde van de middag rijden we door Wellington. Wellington is een wereldstad met flats, stenen gebouwen en echte verkeersdrukte. Ons hotel ligt op een berg. In de tweede versnelling rijden naar boven.
Oeps, Jac heeft weer problemen met de auto: het starten wil weer niet. Maarten heeft zelf een ES en met hulp van Popco weet hij de problemen te tackelen. Dat wil zeggen de auto start weer, de oorzaak van het euvel blijft onbekend. Maarten, Franci, Jac, Ellen, Jaap en ik gaan tamelijk uitgelaten rond 09.30u naar het ons bekende restaurant 1841. We gaan ons een tikje te buiten aan het nagerecht: Tequila, cognac, whisky e.d. Het stormt nog steeds!! Gelukkig hebben we de wind mee als we de berg weer op gaan naar ons hotel.
26 november is weer een reisdag. We gaan naar het Tongario National Park en zullen slapen in een skihut. Onderweg komen we langs Foxton waar een Hollandse molen staat met winkel en museum. Effe kijken wat ze hebben. Jawel hoor drop, oliebollen meel, speculaas, Hollandse kaas, Bolletje eierbeschuit enz. In het museum zitten wat Maori vrouwen rokjes en tassen te vlechten. Een van de vrouwen legt een grote bijl op tafel en vertelt over de handgemaakte sieraden die eigenlijk de wapens zijn voor de vrouwen! Handig als ze lastig worden gevallen. Oren, keel en neusgaten blijken zwakke plekken te zijn voor de man. Dàt hebben we niet meegekregen in het Te Pappa museum. In hetzelfde plaatsje Foxton stuiten we op een militaire parade. De parade is een eerbetoon aan de gevallenen in WO I, de Grote Oorlog, en wordt jaarlijks gehouden. Vooraan paradeert een Maori mee in wapenuitrusting: blote voeten en benen, met cape en tot de tanden toe gewapend. We spreken enkele hoog gedecoreerde militairen. Foto, haha!!
We volgen de Whanganui River Road, een historische route met prachtige vergezichten. De weg draagt ook sporen van de aardbeving: soms is de helft van de weg verdwenen of zijn er aard/zandverschuivingen waardoor we op de andere weghelft moeten rijden. Dat maakt het rijden spannend, net als de vele haarspeldbochten. We genieten en maken veel foto’s. In de wanden van de berg ontdekken we aardlagen met schelpen. Blijkbaar was hier vroeger een zee!
Het Skotel Alpine Resort ligt midden in het Tongario National Park op een berg. Het gaat regenen op die berg. Een regen die niet ophoudt. De volgende dag regent het nog steeds. Vijf equipes gaan naar Napier. De anderen houden een rustdag. Er is een lounge met open haard. We hopen dat de regen minder wordt in de loop van de dag. Zodat we naar het Meer Taupo kunnen gaan.