Elfde reisverslag KIWI-TRAIL

Gelukkig blijft de regen vooral bij de berg hangen!!! We maken een tripje naar Lake Taupo en…. we zien de zon!!! Dat maakt onze dag goed!! We komen op een goed moment uit bij Turangi aan Lake Taupo. Het is een Amerikaans aandoend stadje. Tot onze verrassing is de supermarkt open zodat we eten voor de picknicks onderweg kunnen inslaan. En…. Jaap wil jade vinden. We struinen langs de oever van de rivier op zoek naar ‘groensteen’ zoals de jade door de Maori’s genoemd wordt. We vinden wat stenen met een groene waas, die voor groensteen door kunnen gaan. Haha.
Franci heeft een offday. Ze gebruikt deze regendag om te slapen. Rond 17.00u staat ze weer als herboren op. Het regent pijpenstelen, bovendien is het gaan waaien. We (Maarten, Franci, Jaap en ik) willen een hapje eten en niet in ons eigen resort. We zitten middenin de natuur maar ongeveer 150m verderop ligt een deftig hotel, bouwjaar 1930, dat zich Chateau noemt. Wij er op af. Drijfnat komen we aan. Het restaurant is vol (wij hebben niet gereserveerd) maar kunnen terecht in het bijbehorende Café waar pizza’s gebakken worden. We scoren een super lekkere pizza met garnalen.
De vijf equipes die een regenbui van 24h niet aankonden, zijn een dag eerder naar Napier vertrokken. Onze volgende bestemming. Dat vertrek heeft bij het personeel van het Skotel Alpine Resort, ons hotel dus, voor verwarring gezorgd. De zeven equipes die zijn gebleven krijgen van de weeromstuit geen ontbijt van het keukenpersoneel. De onverzettelijke Piet Bulthuis, type schipper naast God, weet toch het een en ander te regelen. Jaap en ik zijn toevallig die 28e november aan de late kant en horen de perikelen aan. Piet heeft het prima geregeld: we krijgen zelfs een gebakken eitje.
Dan is het ‘op naar Napier, de stad van de Art Déco’. We rijden via de Gentle Annie Road. Dit is de weg die de Maori’s in omgekeerde richting hebben afgelegd met hun kano’s. Zij wilden van de oostkust naar het meer Taupo gaan en vervolgens naar de westkust. Het is een mooie tocht. Opvallend zijn de bergwanden die van zand en steen lijken. Dat zijn ze ook (ik heb mijn naam erin geschreven!) Het weer wordt steeds beter.
We zitten in Napier in het Albatross Motel aan het water. Eb en vloed spelen zich af voor onze deur. Napier is inderdaad een stad van de Art Déco. In 1931 is het stadje verwoest door een aardbeving. Architect Louis Hay heeft Napier in de toenmalige stijl opgebouwd. Er zijn Maori motieven te vinden in de gebouwen, wat Napier uniek maakt. In februari draagt iedereen kleding uit de jaren dertig, worden er parades gehouden en rijden er alleen oldtimers rond. Enkele prachtige oldtimers rijden nu ook rond. Een fotomoment natuurlijk. Er zijn veel antiek en Art Déco winkels. Wij scoren een klok èn een zomerhoedje!
Op de 29e november hebben Jaap en ik een excursie staan, met een aantal andere equipes. We gaan Jan van Genten zien! De chauffeur/gids heeft er zin in en wij ook. In een 4x4 busje rijden we een prachtig natuurpark (Cape Kidnappers) in. We krijgen prachtige vergezichten voorgeschoteld, enorme dieptes en interessante anekdotes. Bij één ravijn werd in het verleden de bankdirecteur onder druk gezet: deze lening verschaffen of anders het ravijn in…….!
De Jan van Genten leven in een kolonie en hebben vooral aandacht voor zichzelf en andere Jan van Genten die op hun terrein komen. We kunnen zelfs op 2 meter afstand van de kolonie komen. We zien paringsdansen, het nestelen, broeden, voederen van de kuikens…. Wat een mooie vogels! Diverse jongen piepen onder de ouders vandaan. Een dergelijke kolonie maakt veel geluid, maar is heel veel rustiger dan een kolonie agressieve meeuwen. Na afloop van de excursie gaan we een wijnproeverij doen. Er hangt een Nederlandse vlag aan de weg. Daar gaan we naar toe. Herma van de Berg is helaas afwezig maar haar compagnon heet ons hartelijk welkom. We lunchen er en ieder loopt met een doosje heerlijke wijn terug naar de auto!
30 november. We vertrekken naar Gisborne, maar eerst een bezoekje aan het plaatselijke museum en een bakje espresso in Napier. We hebben tenslotte vakantie. Gisborne is de stad dat als eerste in de wereld de zon op ziet komen!!! We blijven er slechts één nacht. Jaap en ik krijgen een penthouse toebedeeld dat afmetingen heeft van 10 m bij 24 meter, vier balkons kent, een eigen lift, een jacuzzi, twee badkamers enz. Jaap en ik ontvangen alle equipes in onze riante huskamer. Daar zijn extra eettafels neergezet en twee dames verzorgen ons diner. Die dames doen ook even een strijk voor ons!! Dat even terzijde. Het Portside Hotel ligt aan een drukke haven. Er valt veel te zien. Zo wordt er dag en nacht wordt hout ingeladen dat naar China of Korea wordt verstuurd. Onderweg zien we veel naaldbossen. In dertig jaar tijd zijn de bomen volgroeid, worden gekapt en vervolgens via de weg naar de havens zoals Gisborne gebracht. We zien ook veel oerbossen. Dat is het ondoordringbare tropisch regenwoud.
Op 1 december hebben Jac en Ellen helaas weer problemen met de auto. Ze krijgen de auto niet aan de praat. Ze moeten naar een garage. Gelukkig is daar weer iemand die verstand heeft van klassiekers en rond 15.00u vertrekken zij naar Whakatana. Jaap en ik zijn ’s morgens op tijd vertrokken. We hebben voor de uitgebreide route gekozen: een tocht van 6 uur rijden, bergje op en bergje af. We rijden in het gebied waar de Maori’s eeuwen geleden aan land zijn gekomen. Ze woonden toentertijd op een eilandje in de Pacific. Zij zijn de eerste bewoners van Nieuw Zeeland. Onderweg zien we veel Maori’s en kenmerken van de Maori’s. Zo kom je een dorp of een tuin binnen via een houten poort met kunstig houtsnijwerk. Onderweg zien we in de berm een rijkdom aan bloeiende bloemen: wilde rozen, Afrikaanse leli’s, flaxen, oost indische kers. Ook veel typisch Nieuw Zeelandse vogels. Elke rit is een rit in een prachtige natuur die ieder keer weer weet te verrassen. Jac en Ellen hebben de korte route genomen en zijn op een redelijke tijd binnengekomen. Iedereen haalt weer opgelucht adem.
Op 2 december moeten we vroeg uit de veren want we gaan naar het White Island. White Island is een werkende vulkaan en ligt op 80 minuten varen van Whakatane. Op de boot krijgen we instructies, een veiligheidshelm, een gasmasker en op een goed moment een zuurtje. Het is een bijzondere ervaring om op een actieve vulkaan te lopen. We hebben op een natuurlijke manier vloerverwarmingen en alles pruttelt en dampt dat het een lieve lust is. De kleuren van de rotsen prachtig. Af en toe beneemt de zwavel je de adem en dan komen dat gasmasker en het zuurtje je goed van pas. Je waant je in een maanlandschap. De foto’s spreken voor zich.
Het is 3 december en hebben weer een rijdag. Vandaag voor het eerst een lange rechte weg langs de oostkust. Wat is dat relaxed sturen!! We zien veel bomen die het uiterlijk hebben van broccoli. Deze bomen staan in de bloei: prachtige knalrode bloemen. Tairua is onze eindbestemming van deze dag. De Maori namen van de plaatsen blijven lastig voor ons. We hebben geen idee hoe we ze uit moeten spreken. We stoppen in Puke, waar een kerstparade wordt gehouden. De stoet gaat drie keer rond en alle inwoners van Puke zijn vrolijk en blij. Ze eten, juichen, klappen enz. Voor hen waarschijnlijk een feest van herkenning. Het grappige van onze Kiwitrail is dat we onderweg elkaar regelmatig treffen op het strand, bij een koffiehuis, een waterval of iets dergelijks. Vandaag treffen we Jan en Jenny aan in de berm. Ze werden door de plaatselijke politie aangehouden en staan er al een half uur. De agent controleert alles. Zo ook de sticker op de ruit die betrekking heeft op het invoeren van de auto. Daaruit blijkt dat de eigenaar van de auto de heer Strawberry is. Onze auto wordt gecontroleerd en ja hoor onze ouwe trouwe Daisy is ook van eigenaar gewisseld. Alle volvo’s blijken op naam van Strawberry te staan!!?? Doordat we nu met vijf volvo’s aan de kant van de weg staan, wordt de agent soepeler en mogen we allemaal doorrijden.