achtste reisverslag KIWI TRAIL

Op donderdag 17 november bepaalt het weer de dag. Het is typisch Nieuw Zeelands weer: Het ene moment loop je in de stortregen en is het koud, het andere moment schijnt de zon en is het bloedheet! Moeten de jassen en truien weer uit. Zo´n dag dus.
In Wanaka hebben we dus dat riante appartement en kunnen wat wasjes draaien. Een vliegtochtje zit er helaas niet in. Jammer voor Jaap. We doen wat boodschappen voor de lunch in het dorp: wilde zalm, krab e.d. We ‘behelpen’ ons met wat Nieuw Zeeland te bieden heeft. Lunchen doen we vaak op een plaid ergens onderweg. Vandaag zit dat er niet in en lunchen we in ons appartement. We maken nog een wandeling langs het meer en genieten een uur lang van het wisselende weer. Dan zijn we er klaar mee. We volgen het advies van de dames bij de receptie op en gaan dineren bij Kika: een modern restaurant waar ze Street food serveren. Gelukkig zijn dat normale porties.
Op dag 19 van de reis (18 november) rijden we naar Fox Glacier in het gletsjergebied. Dit is tevens het gebied van de zandvliegen. We zijn er op voorbereid en smeren ons royaal in. Onderweg naar Fox Glacier zijn diverse highlights: 1 een adembenemende wandeling inclusief ‘swing bridge’ 2 wat watervallen 3 diverse foto stop plaatsen enz. Bij aankomst in ons motel borrelen we met elkaar ‘voor de deur’. Ons diner is bij de buren gepland. We belanden in een soort skihut: Gezellig!! Echter niet voor iedereen makkelijk bereikbaar. Sommigen komen via een wonderlijke omweg binnen. De volgende morgen gaan we met bijna de hele groep naar de gletsjer. Het is een korte, doch intensieve wandeling. De gletsjer is niet meer wat het geweest is. Sinds 2007 trekt hij zich terug. Het spoelgebied is echter indrukwekkend en beslist de moeite waard. Het is een sportieve vakantie dus maken Jaap en ik nòg een wandeling met Ellen en Jac om een meertje met een prachtige vegetatie. Dat is wat Nieuw Zeeland kenmerkt (wat mij betreft): een indrukwekkende groene natuur in een grote verscheidenheid. Elke dag en elke wandeling brengen weer nieuwe verrassingen met zich mee. Tjeerd en Ingrid arriveren met hun nieuwe versnellingsbak. Iedereen is blij en opgelucht.
Op 20 november rijden we via de westkust naar The Last Resort in Karamea. We rijden langs de kust en ook door tropische regenwouden. In dit gebied zijn kiwi’s te zien. Ik heb er mogelijk één gesnapt. Bij navraag blijkt het echter een woudkip te zijn. Ook bijzonder. De Pancake Rocks in Punakaiki zijn indrukwekkend. Door hun bijzondere gelaagdheid doen ze denken aan een stapel pannenkoeken. Dat klinkt tevreden en saai, maar dat zijn ze beslist niet. De Tasmanzee beukt op de gelaagde rotsen en laat het water hoog opspatten. Indrukwekkend en bloedmooi. We hebben een volgende stop bij een woudloper, specialist in zandvliegen. Behalve een uithangbord in de vorm van een reuze zandvlieg, is er niet veel van die lastige insecten te zien. Wel heeft hij o.a. opossunhuiden te koop. Opossuns, buidelratten dus, zijn een plaag in Nieuw Zeeland. Ze vreten de bossen kaal, tasten beschermde bomen aan, roven de nesten leeg, eten jonge vogels op; kortom zij verstoren het biologisch evenwicht. We zien veel vallen en ook worden ze met gif bestreden. Ze worden ook vaak dood gereden. Ach ach. De woudloper draagt een typische Nieuw Zeelandse outfit: outdoor bovenkleding, korte broek met wandelschoenen. De nog stoerdere types lopen vaak op teenslippers. Die blote benen, juist als het nat en koud is, zie je overal. We rijden door het gouddelversgebied. Vanaf rond 1865 zijn er miljoenen gelukzoekers naar de westkust van Nieuw Zeeland getrokken om goud te delven. Toeristen kunnen bij Ross ook hun geluk beproeven. Haha. Wij gaan even kijken. Het is interessant om te zien hoe het gebied vanaf 1866 volledig is omgewoeld. Het ziet er nu weer keurig en aangeharkt uit. De weg naar Karamea is bloedmooi en zit vol met haarspeldbochten. Jaaps’s favoriete bochten! ’s Avonds houdt hij vaak een praatje. De 20e november geeft hij aan dat Karamea het eindpunt van de reis is!! haha: Last Resort.
De dagen ben ik even kwijt, maar het is 21 november. We gaan naar het strand, dat volkomen leeg is. We zien prachtige stenen, kleine doorzichtige kwallen, drijfhout en wat schelpen. De zon schijnt: heerlijk. Met Popco en Ria gaan we een wandeling door het regenwoud maken. De weg er naar toe is weer vol met haarspeldbochten. Super dus. In zo’n regenwoud is zoveel te zien! Elke vierkante centimeter is begroeid.
Zo rond 18.30uur gaan we een groepsfoto maken. Ideetje van Jaap. Hij heeft de regie, wat handig blijkt. Alle auto’s en alle deelnemers aan de Kiwitrail moeten erop mèt Volvoshirt. Na veel vijven en zessen, gelach en gedoe lukt het. Deze fotosessie is een generale repetities. We zijn uitgenodigd bij de Nederlandse ambassade in Wellington en dan moeten de auto’s keurig gewassen zijn en iedereen een Volvoshirtje aan. We hopen maar dat die afspraak door kan gaan: de pont tussen Picton en Wellintong vaart nog niet volgens schema. Het is een gevolg van de aardbeving. We zullen zien!!!