Laatste (12e) reisverslag KIWI-TRAIL

Na een prachtige tocht komen we in Tairua aan. Jaap en ik krijgen een huisje aan het water. Prachtig gelegen: en royaal grasveld en dan water waarin een reiger roerloos staat te vissen. Ik loop op blote voeten over het gras naar het water. Na drie stappen ben ik alweer terug: er steken honderd stekeltjes in mijn voetzolen. Pijnlijk en onaangenaam. Ons huisje doet aan Bali denken: het bed is van pitriet, de stoelen en tafel zijn van bamboe, de spiegel heeft een pitrieten lijst, de foto’s aan de muur kunnen rechtstreeks van Bali komen. Het gezamenlijke diner is aan de overkant van de weg bij Pépe. Het oversteken blijft een dingetje. Wij kijken consequent verkeerd. Het eten is heerlijk, de drank ook, de sfeer zit er goed in, wat aan de decibellen, die wij produceren, te merken is.
De vierde december gebruiken Jaap en ik om alvast de bagage te ordenen. We gaan tenslotte nog een weekje Sydney doen. (achteraf blijken er wat broodjes in de auto te zijn achtergebleven. Die komen er t.z.t. groen uit!!) De auto wordt van binnen en van buiten gewassen en gestreken. De auto staat naast ons huisje en we kunnen een waterslang gebruiken. Piet Bulthuis en Jellard e.a. verzorgen een BBQ. Dat wilden we al steeds: BBQ is uitgevonden door de Nieuw-Zeelanders, dus de Volvo-groep moeten eraan geloven. Piet blijkt een BBQ-ster te zijn. Hij heeft ook een goed schort aangeschaft. Jellard organiseert en delegeert. Al met al wordt het een super BBQ: het is leuk, gezellig en héél lekker. Op 5 december gaan we naar Auckland. Het belooft een mooie tocht te worden langs de kust van Coromandel. Helaas staan Popko en Ria, na een paar kilometer rijden, net voorbij de eerste brug stil mèt open motorkap. Dat betekent problemen en die zijn er ook. Popko is vergeten voorrang te verlenen op de one lane bridge en heeft met de linker voorkant van de auto de vangrail geraakt. Het ziet er slecht uit: lamp hangt los, flinke deuken op het spatboard, schaafplek op de band… Brrrr. Bij nader inzien valt de schade gelukkig mee. Met Duck tape wordt de lamp gerepareerd (hij doet het nog, evenals de richting aanwijzer. Met wat duw- en trekwerk komt de band vrij en kunnen Popko en Ria hun reis voortzetten.
We rijden door een gebied waar we kiwi’s zouden kunnen zien. Het zijn nachtdieren, dus een ontmoeting met een kiwi zit er niet in. Het is een prachtige tocht met veel mooie vergezichten, charmante stadjes, steile en bochtige wegen. We nemen overal de tijd voor. In het plaatsje Coromandel proberen we de laatste voorbereidingen voor Sinterklaas te treffen. Jaap zal een terugblik op de reis geven in de vorm van een gedicht. Onderweg hebben we een baard op de kop getikt, Franci en Maarten hebben de mijter meegenomen uit Nederland en zich dichterlijk uitgeleefd. Als we ’s avonds aan het diner zitten, zo na het hoofdgerecht, verdwijnt Jaap even. Hij bonkt op een deur en….. iedereen begint spontaan te zingen: “Hoor wie klopt daar kinderen….” De deur blijkt op slot te zitten, dus Jaap komt niet een twee drie naar binnen. Jaap heeft nog wat rode schortjes bij de kok geritseld en aldus uitgedost, voorzien van een prachtige staf, is Jaap Sinterklaas. Erg leuk. De groep heeft ook gedacht aan Sinterklaas en via Piet krijgt het kernteam een leuk en hartelijk bedankje voor de inspanningen. Ook in Sinterklaas sfeer. De pepernoten vliegen over de tafels….!
We hebben nog één dagje te gaan. De auto’s moeten worden weggebracht. Het afscheid valt niet mee!!! We drinken een kopje koffie bij ons vervoerbedrijf en wachten daar op de shuttlebus. De rest van de dag kunnen we Auckland onveilig maken. Het is prachtig weer en er wordt door deze en gene flink geshopt. Jaap en ik nemen de bus, gaan naar de haven, struinen door de winkelstraten en diverse kleine straatjes, pakken wat parken mee. We gaan we bergje op en bergje af! Aan het einde van de dag komen we bij de Sky Tower aan: de attractie in Auckland en vanaf elk punt goed zichtbaar. Daar heeft de Volvo groep afgesproken. We gaan 60 verdiepingen omhoog en hebben een prachtig uitzicht over de stad. Op de 52e verdieping is een draaiend restaurant, waar wij ons afscheidsdiner hebben. Tijdens ons sjieke diner zien we de hele stad donker worden en gaan er steeds meer lichtjes aan. Julia, onze steun en toeverlaat in Nieuw Zeeland, biedt de Volvo-groep een drankje aan, wat bij iedereen in goed aarde valt.
Op 7 december vetrekken we. Ellen en Jack blijven nog een week in het noorden van Nieuw Zeeland, enkelen gaan door naar Australië en de meerderheid gaat naar huis. Met dezelfde bus en buschauffeur maken we een tour door Auckland op weg naar het vliegveld. Dan vertelt de chauffeur dat Auckland op zeven vulkanen is gebouwd! Gelukkig zijn ze niet meer actief, maar je weet nooit! Jaap en ik nemen van iedereen afscheid en samen gaan we richting Sydney. Sydney, we zijn er klaar voor!!!