vijfde reisverslag KIWI TRAIL

Het heeft even geduurd voordat we weer wat kunnen schrijven. De reden? We hebben gewoon geen tijd!!! We zijn met vakantie en hebben geen tijd. We zijn te druk met reizen en ontdekken.
Rotorua, de stad ligt op een vulkanische breuklijn die zich over 200 kilometer uitstrekt. Wij zien in tuinen, straten en achter gebouwen dampen omhoog komen. Je ontkomt niet aan de zwavellucht!!! Ons hotel ligt aan het prachtige Lake Rotorua. Na aankomst gaan we daar een kijkje nemen, wat prachtige plaatjes oplevert. Ook zien we ons hotel liggen aan dat prachtige meer. Wat ons betreft krijgt het de eerste prijs in de categorie ‘lelijkste hotels’.
De volgende dag hebben we een excursie naar het Whirinaki Rainforest. We worden opgepikt door twee busjes die bestuurd worden door een Maori echtpaar. Zij heeft tatooages op de kin. Deze geven haar status in de Maori groep weer.
Bij het startpunt van de wandeling is de groep Maori’s uitgebreid en worden we op traditionele wijze begroet met een dans door en voor de mannen. Een dans met veel schreeuwen, slaan en tong uitsteken!! De vrouwen krijgen ook een welkomsdans. Voordat we het bos in mogen, begroeten we onze gids met met de neuzen en het voorhoofd!
We zien vooral veel planten en bijzondere bomen. Ook zien we bijzondere varens die op stam groeien van soms wel meter hoog. We horen veel vogels fluiten, die zich moeilijk laten zien. Echter één vogel wordt gesnapt: de tui!!!! Jazeker van die bekende reisorganisatie! Na afloop van de excursie blijkt dat Jaaps telefoontje in het busje is achtergebleven! Tien telefoontjes verder en een afspraak ‘bij Isite’ in Taupo, een stadje waar we de volgende langs komen, gaan we goedgemutst op stap. Die ‘Isite’ is nog wel een vraagteken. We besluiten naar de Tourist Information te gaan en wat staat er verticaal op de vlag te lezen? Jawel hoor ‘I Site’!!!! We krijgen Jaaps telefoontje overhandigd en opgelucht rijden we verder.
Op 4 november, de 5e dag van de reis, gaan we naar een voorstadje van Wellington: Newlands. Het landschap is prachtig: over bergen, door dalen, door een woestijn, bossen…. We genieten van bijzondere vergezichten. Ook doen we het Southward Car Museum aan. We hebben afwisselend zon en regen. De ruitenwissers hebben een eigen beleid: de intervalknop laat het afweten en het is steeds een verrassing of de ruitenwissers het überhaupt doen. Ze blijven spontaan dwars op de voorruit hangen wat er ook weer vrolijk uitziet. Gelukkig is het dan weer droog.
Op 5 november gaan we met de ferry. Er is wat concurrentie onder de Ferries, dus het is een uitzoekerij welke Ferry we moeten hebben èn waar het juiste vertrekpunt is. We moeten ons als groep inschepen dus ’s morgens om 7.30u vertrekken we als groep. Hou 12 auto’s maar eens bij elkaar in een stad met stoplichten en een ochtendspits. Het lukt.
De overtocht is geweldig: gladde zee, grote boot en hier en daar wordt zelfs een dolfijn gespot. Maarten heeft bedacht dat we toe waren aan wat privacy en heeft voor de groep een VIP lounch ‘geregeld’. Die beviel goed. De aankomst in Picton is prachtig. Jaap en ik besluiten om aan de haven te lunchen. Helaas is onze bestelling niet aan de keuken doorgegeven en met lege magen rijden we verder. Ook een beetje pissed. Dat verstandige flesje water kostte 10 dollars.
Dan op naar Hanmer Springs. We besluiten de kustroute te volgen. Deze is wat korter dan de aanbevolen route èn we willen graag onderweg stoppen om te genieten van het uitzicht en om foto’s te maken. Op een goed moment zien we een viskraam staan!!! Onze maag laat weten dat stoppen een goed idee is. Hier eten we de heerlijkste mosselen ever. Ook de grootste. De schelp is zo’n 10 tot 12cm lang, ze zijn goed gevuld en kakelvers. Het zijn de groenlipmosselen (of was het blauw), bekend bij de kenners.
Hanmer Springs, 7 november, is een charmant plaatsje. Dat wil zeggen ‘voor Nieuw Zeelandse begrippen’. We zien veel houten huizen, type bouwpakket, één verdieping, klein, met al gauw een wat verwaarloosd uiterlijk. De natuur is prachtig. Op beide eilanden bloeien de brem en lupines volop langs de berm, in dalen, in rivierbeddingen. Zelfs hele berghellingen zijn begroeid met brem en allerhande bloemen. De rododendron bloeit volop in diverse kleuren en zelfs als boom. De bomen lopen uit, er staan veel bomen en struiken in de bloei. Echter groen is de meest overwegende kleur. Van een liefelijk heuvel landschap op het Noordereiland, via de oostelijke kustweg op het Zuidereiland zijn we de bergen ingegaan en zien we de eerste eeuwige sneeuw.
Op onze rustdag besluit ik (Magda) met wat mensen een wandeling in de bergen te maken: naar de waterval!! Jaap wil aan de auto sleutelen. Dat kan goed. Het Spaans aandoende hotel heeft een park waarin onze huisjes staan en we beschikken over royale parkeerplaatsen. Jaap wil de V-snaar bijstellen en de ruitenwissers aanpakken. De auto, Daisy is haar naam, rijdt heel beroerd op benzine. Een warme start wil al helemaal niet. Ook slaat ze heel snel af. Bij een kruispunt schakelt en remt de één en de ander bedient de handrem! LPG is te verkrijgen, maar alleen bij de Mobilstations.
De wandeling is fantastisch! Maar ook pittig. We zijn echt Nederlanders die geen inzicht hebben in de zwaarte van een bergwandeling. Uiteindelijk was de tocht 14,5 km lang, telde 24.425 stappen en 153 verdiepingen!! Handig zo’n I-phone. Gelukkig waren we om 17.00u terug bij het hotel! Simon was jarig en dat wilden we met een gezamenlijke borrel om 17.00u vieren!
Op maandag 7 november zijn we naar Lake Ohau gereden. Het is een tocht van 462 km die 6.5 uur zou moeten duren. Wel Jaap en ik hebben er de hele dag over gedaan. Onderweg pikten we nog wat uitzichten mee, hebben we gepicknickt in een rivierbedding, hebben we nog een automuseum bezocht, zijn er wat boodschappen gedaan en hebben we LPG getankt.
Op de route, in Fairlie, was een LPG station, voor ons erg prettig, want Daisy loopt als een zonnetje op LPG. Na wat navragen bleek de LPG-pomp op een industireterrein te staan. De display werkte niet. Echter de heren van de LPG-pomp ontmantelden de pomp, drukten met een pen op een belangrijk palletje en na zo’n 20 minuten tobben kwam er LPG!
Volgens de planning zouden de laatste 50 km een keurige tocht door de bergen zijn. Wij wilden het anders doen en kozen een gravelroad die korter was en ons inziens mooier. De weg bestond uit gaten en kuilen en hééél veel stenen. Maar was mooi en avontuurlijk. We zagen tientallen konijntjes wegspringen, belandden in een kudde schapen en verontrusten een vogelfamilie met 12 kuikens. Na zo’n 18 kilometer avontuurlijk rijden, versmalde de weg tot 1 meter breed, type fietspad en…. helaas, we moesten terug. We waren gelukkig net op tijd voor het diner.
Dag 8. Onze lodge is prachtig gelegen aan Lake Ohau. Alle kamers hebben uitzicht op het meer. Sterker nog, alle bedden staan op het meer gericht. Als we wakker worden kunnen we zo de zon op zien komen. In de verte zien we bergen met besneeuwde toppen. Eén daarvan in de Mount Cook. Wie kent Cook niet!!???

Even een terzijde: DE GROEP! zoals bekend is het een kleine, selecte groep Volvorijders. We komen elkaar elke dag tegen bij het ontbijt en op de weg. Het resultaat: SUPER GEZELLIG! Het werkt dus om met zo'n kleien groep van 24 deelnemers op stap te gaan. Ook één dag rijden en één dag rust werkt. We hebben alle gelegenheid om op een rijdag naar bezienswaardigheden te gaan. Op de rustdag is er volop tijd voor een excursie of een gezellige uitstap.

Op dag 8 hebben we een wandeling gepland. We hebben met een groepje van 8 mensen een wandeling bedacht 'langs de rivier'. De rivieren hier zijn behoorlijk droog door het gebruik van waterkracht. Een wandeling langs de rivier (aanbevolen door de mevrouw van de lodge) blijkt een heikel avontuur.
A het wordt een wandeling over de rivierbedding die bestaat uit heel veel keien en
B Er is doorgaans een 'oversteek over de rivier' in de route opgenomen. Die oversteek blijkt onoverkomelijk door de sterke stroom en het ontbreken van geschikte rotsblokken die als stepstones moeten dienen. Het wordt een eenvoudige wandeling die slechts 13 verdiepingen telt. (volgens de app op de I=Phone.)
Er moet nog wat aan de auto gesleuteld worden. De avond wordt afgerond met een heerlijk diner en een wandelingetje langs Lake Ohau.

Op de 9e november regent het. 's Nachts heeft het gebliksemd en fors gehoosd. Vandaag gaan we naar Danseys Pass, dat hoog in de bergen ligt en alleen via een gravelweg te bereiken is. Om de klip klap wordt die weg afgesloten. We besluiten aan het startpunt van die weg bij Duntroon af te spreken en als groep de tocht te beginnen. In het routeboek wordt aangegeven dat de 4x4 drive aangezet moet worden!! Echter de zon gaat schijnen en al flierefluitend gaan Jaap en ik bij Duntroon de weg op. Zoals het zo vaak gaat, is het begin van de weg simpel en gemakkelijk. Stappen we zelfs onbevangen uit voor 'de Olifanten Rotsen', een lokale attractie. Echter de laatste 25 kilometers zijn heftig: een smalle weg, afgronden en gravel natuurlijk, af en toe een tegenligger en de prangende vraag: Zijn we op de goede weg??!! De maag, de darmen en billen worden dichtgeknepen. Gelukkig en op een goed moment doemt Danseys Pass Coach Inn op.
Het is een oud onderkomen van goudzoekers uit het begin van de 20e eeuw. Het interieur is nog uit die tijd: bruin meubilair, een donkere lounch, koperen lampen. Zelfs een koperen stortbak. We gaan op de waranda zitten en genieten van de rust, het uitzicht en een drankje!!!