zesde reisverslag KIWI-TRAIL 2016

Op de rijdagen hebben we het diner in het hotel of daar vlakbij. We hebben zo’n 25 kilometer op smalle bergweggetjes (gravel) gereden om in Danseys Pass te komen. Er zijn dus in de wijde omtrek slechts schapen en koeien, dus ook hier hebben we het diner in het hotel. In de eetruimte zijn de tafels aan elkaar geschoven en vormen één lange tafel. Wat je ook kiest: de porties zijn fors. Een nagerecht kan makkelijk over 6 personen verdeeld worden. Die grote porties zijn kenmerkend voor Nieuw-Zeeland. De broeken worden klein…….
De volgende morgen verschijnt iedereen verkwikt en verfrist aan het ontbijt. De lange tafel staat er nog en we schuiven onbevangen aan. Dan gaat het mis. Een ontbijt voor 24 personen lijkt een verrassing voor de keuken te zijn. Er wordt door het bedienend personeel wel opgeschreven wat iedereen wil eten, echter zo af en toe komt er een Engels of een Continental ontbijt door of een kop thee. Na een uur zit de helft van de groep nog voor een lege tafel met een glaasje water uit het bergbeekje! Dat wel.
Maar de zon schijnt en welgemoed willen we naar Dunedin vertrekken. De auto van Ellen en Jack, een 1800ES, heeft echter problemen aan de elektronische inspuiting c.q.ontsteking. Er worden wat Volvo-overalls aangetrokken en gesleuteld, helaas moet de auto naar de garage. Gelukkig is er een Volvogarage in Dunedin. De auto wordt provisorisch gemaakt en dan vertrekken we allemaal. Vandaag hoeven we maar 150 km rijden. We rijden door een gebied waar de goudzoekers rond 1900 naar toe zijn getrokken. We hebben nog gekeken, maar er is geen goud in de grond. Ook zien we geen gouddelversactiviteiten. Wel wat sporen in Naseby wat vervallen gebouwtjes en een begraafplaats.
Dunedin komt al gauw in beeld. De stad oogt wat rommelig als we zo tussen de bergen aankomen. Voordat we naar ons motel gaan, moet er een LPG station gevonden worden. Dat is steeds bewerkelijk, we komen terecht in een buitenwijk, rijden zowaar een station met LPG voorbij, maar dan lukt het toch de gastank te vullen. Wij blij. Op benzine rijden kan ook, maar is een tikje aso. De auto laat een geurspoor met zwarte walm na, waar we zelfs in de auto last van hebben.
Het motel staat aan de rand van het centrum in een studentenwijk: veel jonge mensen, glas op straat, gesjouw met meubilair, victoriaans houten huizen die doorgaans verwaarloosd zijn. Studentikoos? Het is 16.00u. Jaap en ik willen de stad verkennen en dan door naar de plaatselijke Brewery waar het beste bier van Nieuw Zeeland wordt getapt. Speight dus. Rond 18.00u begint de rondleiding en wij zijn er ook. Er komen nog wat Kiwitrailgangers aan en…..de rondleiding kan niet doorgaan: we zijn met teveel. “De manager vindt het niet goed, brandgevaar e.d.” Teleurstelling alom. Er komen nog wat Kiwigangers bij. De man achter het loket blijkt ook als gids te kunnen functioneren en besluit de rondleiding op zich te nemen. Het loket gaat dicht. De toer wordt afgesloten met een proeverij. Wie wil dat niet. Er staan vijf biertje op de tap plus een cider. We proeven alles met veel enthousiasme. Tot slot mogen we zelf tappen!!! Dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Een prima biertje dat Speight. Na ons diner in het Brewery restaurant is het 3 kilometer lopen naar ons motel. Wat ook ‘ergens’ goed voor is.
Dunedin doen in één dag. Jaap en ik buigen ons over de kaart van Dunedin en besluiten ‘alles’ te lopen. In het centrum van de stad valt het Octagon op. Een dubbele achtvormige rotonde waaraan veel bezienswaardigheden zijn zoals het historische station (Taieri Gorge Railway) station, een public Art Galery, het Settlersmuseum, een Chinese tuin enz. We doen ze allemaal aan. In de Chinese tuin krijgen we prachtige muziek te horen en een hovenier legt ons de principes van de Chinese tuin uit. De Art Galery heeft veel moderne kunst en het station is volop in gebruik en prachtig.
Dunedin kent veel Schotse invloeden. In het verleden, rond 1850, was in Edinburg een pittig kerkelijk conflict gaande. Toen besloot een groepje Schotten zich af te scheiden en is vertrokken naar…. Nieuw Zeeland. Daar stichtten zij ‘ Edingburg op de Heuvel’ dat later Dunedin is geworden. Ze bouwden een eigen kerk, de zogenaamde Eerste Kerk. Het is een grote, stenen kerk èn het is eigenlijk de derde kerk. Brand, en weet ik wat voor ellende, heeft een einde gemaakt aan de vorige gebouwen op die plek. Nu staat er een grote stenen kerk. Dit in tegenstelling tot al de kerkjes die we tot nu toe hebben gezien. Die zijn wit, héél klein, van hout en altijd gesloten. We hebben overigens geen schotse ruitjes op straat gezien en ook geen doedelzakken gehoord. Wel is die geschiedenis met ruitjes en doedelzakken terug te vinden in het Settlers Museum.
Tot onze verbazing zien we op straat diverse heren in uniform (marine en land) met hééél veel medailles en met ferme tred lopen ze voorbij. Ze verdwijnen in de Duke of Ellington, wat een prachtige kroeg blijkt te zijn met 26 bieren op de tap. Daar staan nog wat gedecoreerde militairen, staand aan de tap een biertje drinkend. Een typisch Hopper sfeertje. We moesten wel een biertje nemen.
’s Middags gaan we nog naar de botanische tuin, die vlakbij ons motel is. Het is een oase van rust, middenin de drukke stad. Er zijn met volop rododendrons, azalea’s, camelia’s, gigantische bomen waaronder de eucalyptus, een rotstuin, bloemen uit Afrika enz. Het is lente en dat merken we heel goed. Al met al hebben we korte pootjes van het lopen en besluiten de auto te pakken. We gaan naar het schiereiland Portobello, dat tegenover Dunedin ligt. De kustweg is zo kronkeling als een dijk en is in het verleden aangelegd door gevangenen die opgesloten zaten in een boot. De boot voer steeds een stukje verder naar gelang de weg vorderde. We rijden naar het uiterste puntje van Portobello en zien veel meeuwen met takjes in de snavels, albatrossen en zelfs een enkele zeehond.
Op de terugweg doen we een restaurant aan. We wanen ons in 1925. Aan een tafel verderop zitten vier zeer oude dames. Vier oude, zeer keurige, Engelse dametjes met haren in de krul, stemmig in het zwart en heel vaak keihard lachend. We hebben het idee dat ze moppen tappen of elkaar de laatste roddels vertellen. Al met al verhoogt het de sfeer. We bestellen een heerlijke Nieuw Zeelandse wijn met daarbij zalm en monk (!). Vreemd en lekker door de mollige vrouwelijke kok zelf opgediend.
De 12e november vertrekken we naar Te Anau aan het Lake Te Anau. We rijden door een groen glooiend landschap waar schapen en koeien grazen. Van die 40 miljoen schapen hebben we er nu 30 miljoen gezien, schatten we. We hebben echter de indruk dat er op Nieuw Zeeland ook 40 miljoen koeien rondlopen. De planten die we in de botanische tuin hebben gezien, zien we ook in de berm.
In de loop van de middag komen we in Te Anau aan. Er lopen hier tot onze verrassing veel Aziaten rond, zelfs de winkels hebben op hun gevels ‘Chinese’ teksten. We dwalen wat in het plaatsje rond, er waait een bitter koude wind. We hebben weer een copieus diner en verheugen ons op 13 november!!!!
Op deze 13e november maken we een boottocht. En wat voor een. We gaan via bus, boot, bus, boot varen op de Doubtfull Sound. Een sound is een soort fjord. We varen ook buitengaats op de Tasmanzee, wat goed te merken is aan de golfslag. We krijgen antislip onderzetters onder onze kopjes e.d. De boot komt goeiig ouderwets over, is echter hyper modern qua comfort. We hebben een riante hut met eigen badkamer. De crew stelt zich aan ons voor: een stel toffe jonge mensen die ‘breed inzetbaar’ blijken. We zien ze terug als bestuurder van een bootje, wijzen ons de kamers, staan in de keuken achter de pannen, dekken de tafels en geven ons informatie over de flora en fauna van de Doubtfull Sound. We gaan bij de kapitein op bezoek ‘onze’ Piet, een schipper op grote schepen, mag ook aan het roer staan! We zigzaggen wat, maar dan wordt de koers hervat. Er springen dolfijnen springen rond de boot, albatrossen komen voorbij, we zien pinguïns en zelfs witte papegaaien. In een baai wort door de zeer sportieven gezwommen (14 graden Celsius), kayak gevaren en wij maken een tochtje in een motobootje. Het eten is verrukkelijk! Eén en al gezelligheid.
Er doet zich ook een probleem voor op de boot. Een van de bemanningsleden is behoorlijk gewond geraakt door of bij het ophalen van het anker. We varen naar het helikopterplatform, er zijn wat artsen opgeroepen en vervolgens gaat het crew lid naar het ziekenhuis. De volgende morgen begint goed tot we via de microfoon geïnformeerd worden over een stevige aardbeving ten noorden van Christchurch, rond Hanmer Springs. Daar waren wij dus een paar dagen geleden. Op het water is niets te merken van die aardbeving. Wij merken wel dat het versturen van een sms-bericht of het plegen van een telefoontje niet lukt. ’s Avonds hebben we, na veel pogingen, contact met Nederland en via Marijn laten we de kinderen geruststellen. Ons mankeert gelukkig niets!!!
Queenstown, het is maandag 14 november. Vandaag gaan we de grootste maan zien. We hebben ons diner hoog op de berg. Via een gondola kunnen we er komen. Het uitzicht moet fantastisch zijn. De regen komt echter met bakken neer en zowel het uitzicht en de maan blijven onzichtbaar. We worden weer verrast door de enorme hoeveelheden Aziaten die met bussen tegelijk aangevoerd worden.
Ons hotel ligt prachtig aan de baai. Vanuit de kamer hebben we een bloedmooi uitzich op die baai. Queenstown is hèt centrum van outdoor activiteiten: jetboat ride, flyboard, raften, skydiven enz. Eén en al adrenalineshots dus. Ha ha.